Deze website gebruikt cookies

Wij maken op deze website gebruik van cookies en vergelijkbare technieken om bezoek te analyseren en om je relevante boodschappen te tonen op social media. Door op 'Alles accepteren' te klikken geef je toestemming voor de plaatsing ervan en het verwerken van op deze wijze verkregen persoonsgegevens, zoals in ons privacy- & cookiestatement wordt vermeld.

Onze privacy- & cookiestatement:

Ongerepte natuur
16 maart 2019

Ongerepte natuur

Vandaag is het Museumnacht Kids. Met één ticket kunnen kinderen terecht op meer dan 20 plekken in Den Haag en Voorburg. Escher in Het Paleis doet natuurlijk ook mee. De link tussen kinderen en Escher is heel duidelijk. De graficus kon met net zo'n nieuwsgierige blik de wereld inkijken en hij wist de speelsheid van kinderen vast te houden in zijn magische werelden. Ook naar de natuur keek hij vol verwondering. Een berglandschap, loofbos of grasveld was voor hem nooit zo maar een berglandschap, loofbos of grasveld. Hij zag details die niemand anders zag en hij kon genieten tot in zijn diepste vezels van alles wat de natuur hem bood.

M.C. Escher, De eerste scheppingsdag, houtsnede, december 1925

M.C. Escher, De eerste scheppingsdag, houtsnede, december 1925

Zo schreef hij op 7 april 1957 in een brief aan zoon Arthur:

'Gedurende de laatste dagen, nu de vogels actief worden en luidkeels beginnen te zingen, krijg ik telkens bezoek van een prachtige bonte specht die, net als een mees, aan het snoer van pinda's, dat ik vlak voor mijn atelier raam heb opgehangen, komt pikken. Hij is wel erg schuw en vliegt bij de minste beweging die ik maak weg maar ik heb hem, door roerloos te blijven zitten, meerdere malen uitstekend kunnen observeren. Hij hangt ondersteboven aan mijn snoer, steunt met zijn staart, die dan ongeveer een hoek van 90 graden met zijn lichaam maakt, tegen andere pinda's ernaast en pikt als een razende en in zeer korte tijd, een gat in het boontje tussen z'n poten. Daarbij keert hij dus zijn vuurrode stuit naar boven. Wat een wonderen gebeuren er toch in de wereld!

Het tweede wonder beleefde ik dezer dagen, toen ik bij het 'Blauwe Koepeltje' (red. een theekoepel die inmiddels niet meer bestaat), je weet wel, op dat open grasveld tussen allerlei fraaie boomgroepen in het landgoed Buitenzorg, voor het eerst in al die jaren des avonds omstreeks zeven uur, twee herten zag grazen, de ene vlakbij op circa tien meter afstand. Het dier stond met zijn twee spierwitte billen naar mij toegekeerd en de wind was mijn kant uit. Misschien een minuut lang heb ik er doodstil naar kunnen kijken. Toen kreeg hij mij blijkbaar toch in de gaten: hij draaide zich om, keek mij enige ogenblikken 'recht in m'n ogen' en ging er toen met grote sprongen als de bliksem vandoor. Z'n maat, die een eindje verder stond te grazen, volgende ogenblikkelijk zijn voorbeeld en in een ommezien waren ze tussen de bomen en het kreupelhout Verdwenen. Deze ongerepte natuur, in de vorm van spechten en herten, te midden van, of tenminste vlakbij die infernale Rijksstraatweg van Amsterdam naar Amersfoort, waar de hele dag een eindeloze rij van die stomme auto's langs jagen, onderga ik als iets bijzonder waardevols. Door de aanwezigheid van deze natuurdieren aanvaard ik, zij het ook zonder er iets van te snappen, het razende gerij en geros in dit overbevolkte land gelaten en zonder van woede te stikken.'*

Bronvermelding

[*] Leven en werk van M.C. Escher, onder redactie van J.L. Locher, Meulenhoff, 1981, blz. 88

Erik Kersten

Erik Kersten

Redacteur

Deel:

Meer Escher vandaag

Vlakvulling I

Vlakvulling I

In maart 1951 maakte Escher een prent met de bedrieglijk eenvoudige naam Vlakvulling I. Ik zeg 'bedrieglijk eenvoudig', omdat hij op dat moment al zo'n dertig jaar graficus was en al talloze vlakvullingen had gemaakt. Het principe van de regelmatige vlakvulling vormde de kern van zijn kunstenaarschap, het onderwerp waarnaar hij steeds bleef terugkeren. Waarom dan ineens toch weer een werk dat lijkt te suggereren dat het de eerste keer is dat hij zoiets maakt?
Giacomo Balla

Giacomo Balla

Op 1 maart 1958 overleed Giacomo Balla, een van de belangrijkste kunstenaars van het futurisme. Waarschijnlijk kende Escher hem niet persoonlijk maar hij was wel bekend met zijn werk. Er zijn een aantal verrassende overeenkomsten tussen de futurist Balla en het vroege werk van de graficus Escher.
Verhuizing naar Baarn, 1941

Verhuizing naar Baarn, 1941

Op 20 februari 1941 verhuisden Maurits en Jetta met hun drie kinderen naar de Nicolaas Beetslaan in Baarn. Sinds 1925 had het paar in het buitenland gewoond. De eerste jaren woonden het stel in Rome, waar George en Arnold geboren werden. In de zomer van 1935 betrokken ze een woning in het Zwitserse Château-d’Oex en in 1937 verhuisden ze opnieuw. Nu naar Ukkel, een voorstad van Brussel. In 1938 werd Jan daar geboren, zoon nummer drie. Na een min of meer gedwongen vertrek uit Rome, door het opkomende fascisme en de gezondheid van zijn zoons, en de vlucht voor de kou en het isolement in Zwitserland, leek Ukkel een veilige haven. Maar door de komst van de oorlog en de dood van zijn ouders, in 1939 en 1940, zag Escher zich gedwongen opnieuw naar zijn woonsituatie te kijken. Door de Duitse inval in Nederland en België in mei 1940, voelde het logischer om terug te keren naar zijn geboorteland.