En dat is het. Want nu weten we hoe Escher er in zijn jonge jaren uitzag, wat hem fascineerde en waar hij van hield. Door de lens kijken we met hem mee en zien we waarop hij scherpstelt. We zien een jonge Jetta door de ogen van een verliefde Escher, vlak voordat ze zijn vrouw wordt. We zien ze samen in Italië, waar ze het gelukkigst zijn en we zien ze op hun trouwdag.
Door Eschers ogen
We zien het Italiaanse landschap, door de ogen van Escher. Een landschap dat daarna weer veelvuldig terugkomt in zijn werk. We zien zijn reizen met vrienden en we lézen zijn commentaar en zijn belevenissen in zijn reisdagboeken. En daardoor begrijpen we hem. Als kunstenaar, maar ook als mens. Twee dingen die niet van elkaar zijn te onderscheiden.
Escher was namelijk een estheet en graficus in hart en nieren. Geen mislukte vakantiefoto’s hier. Ook in de fotografie maakt Escher steeds gebruik van de grafische kwaliteiten van zijn onderwerp. Licht-donkercontrasten, zichtassen, scherpte-diepte, indringende portretten, al deze elementen van de fotografie wist hij tot het uiterste uit te benutten. Zelfs in een gewoon familiealbum. En al bladerend door zijn albums begrijp je dat dat gewoon was hoe hij naar de wereld keek. Zoals hij de wereld wilde zien. Hij kon niet anders.
Alle snijbonen, alle winterwortels
Interessant zijn ook zijn agenda's. Vooral omdat deze niet voor het nageslacht waren bedoeld. Hier wordt niets opgeleukt, of gedraaid en geparadeerd voor een toestel. Dit zijn gewoon notities die op dat moment van belang zijn. Zonder enige opsmuk. En dat maakt ze nu juist zo boeiend.
