Net als Balkon en Drie bollen I, die hij een maand later maakte, is deze prent een vroeg voorbeeld van een van de hoofdthema's van Escher: de illusie van ruimtelijkheid op het platte vlak. Hij speelt met het automatisme waarmee onze hersenen een voorwerp - dat voorzien is van schaduwen, arceringen, weglopende lijnen en andere perspectivische trucs - interpreteren als driedimensionaal. In dit geval zijn deze voorwerpen twee Griekse zuilen. Hij versterkt de driedimensionaliteit nog meer door ze in een ruimte te plaatsen met een bodem, plafond, achter- en zijwanden. Een ruimte die er ook niet is, maar die we wel als zodanig visualiseren. Hij breekt de illusie van driedimensionaliteit vervolgens zorgvuldig af door de zuilen 'op te rollen', alsof het geen massief natuursteen is maar papier. De ruimte waar ze in staan is te klein, dus hij moet wel. Deze oprollende beweging vindt bij de linkerzuil vanaf boven plaats en bij de rechterzuil vanaf beneden. Het moment waarop het gebeurt, wordt gemarkeerd door een vouw. Een vouw die juist door zijn zichtbaarheid illustreert dat onze ogen moeite hebben om deze voorstelling goed te interpreteren. De uiteinden van het papier verstopt Escher onder de linker- en boven de rechterzuil. De twee zuilen houden elkaar zo gevangen, in een eeuwige balans.
Zelf omschrijft hij het zo *:
