San Gimignano 1923
In april tot en met juni 1922 maakt Escher een reis naar Italië, waarna hij in de herfst per vrachtboot naar Spanje vertrekt. Maar nog is zijn reishonger niet gestild. In november reist hij opnieuw naar Italië. Eerst naar Genua en Pisa, en op 15 november is hij weer in Siena. Hij is verrukt over het lichte blauw van de hemel boven de heuvels in Toscane. Hij is gelukkig.
Op 18 januari 1923 schrijft hij in zijn dagboek:
“zelden of nooit voelde ik mij rustiger, plezieriger, prettiger dan in de laatste tijden.”
Wel heeft hij seksuele problemen en
“dit wel noodzakelijk wegens de overvloedige aanwezigheid hier ter stede van het vrouwelijke en wonderlijke geslacht.”
Om zich te ‘cureren’ is hij voor een paar dagen naar San Gimignano gegaan, maar daar is het niet veel beter *.
“Ik was daar als enige vreemdeling temidden van een grote schare nieuwsgierige jongedames.”
Het moet een wonderlijk gezicht geweest zijn. De lange, gesoigneerde en bebaarde jongeman uit het verre Noorden die omringd wordt door de Italiaanse dorpsmeisjes. Zijn werk leed er echter niet onder. Diezelfde maand zal hij deze mooie houtsnede van San Gimignano maken. In deze prent staan de hoge steile torens van het stadje, ooit gebouwd om de welvaart en macht van hun eigenaren te tonen, onverbiddelijk in het straffe maanlicht.
Bronvermelding
[*] Leven en werk van M.C. Escher, onder redactie van J.L. Locher, Meulenhoff, 1981, blz. 24