Verhalen over Escher

Stel je eens voor. Je bent kunstenaar, je maakt met passie en toewijding je eigen werk. Je zwoegt, worstelt om je ideeën te manifesteren. Je hunkert, smacht naar erkenning. Je krijgt het. Eindelijk, en masse. En dan.. Veel van de waardering komt van een publiek waar je niets mee hebt. Niets van begrijpt. Een publiek dat jouw werk ook heel anders interpreteert en anders waardeert dan je het bedoeld had. In deze aflevering in de serie over Escher en muziek focus op de ontluistering: de jaren 60.

Zomer! Tijd om te genieten van de zon en om te luieren op het strand. In Escher in Het Paleis zijn wij helemaal in de zomerstemming. In de vakantietijd laten wij zien hoe Escher zijn vakanties doorbracht. Voor het eerst zijn er foto’s te zien van zijn vakanties aan het strand in combinatie met strandmode uit het begin van de vorige eeuw.

‘Ik geloof dat er geen muziek is die mij zo ontroert..’ schreef Escher op zijn 22ste aan een vriendin over de composities van Bach. In het vorige verhaal schreef ik al over Eschers liefde voor muziek. In deze aflevering gaat het specifiek over zijn voorkeur voor een componist: Johann Sebastian Bach.

‘Het orgel werd een heel stuk groter; de pijpen reikten van de hemel tot de aarde, en de jonge man voelde zo’n sterke wind, dat hij opstond van de stenen en de lucht in vloog, midden tussen de zwaaiende zuilen door.’ Dit citaat is afkomstig uit een brief die Escher schreef in 1920 aan zijn vriend Jan. Hij is dan 22 en woont op kamers in Haarlem.

Het zijn vaak de hoogtepunten uit het oeuvre van een kunstenaar die het meeste aandacht krijgen. Logisch, de kunstenaar is op het toppen van zijn kunnen, heeft zijn stijl gevonden en stijgt uit boven zijn vroege werk. Maar is het vroege werk dan niet boeiend? Integendeel. Eschers vroege werken zijn een belofte voor de kunstenaar die hij later zal worden.